Najtrudniejsze w spowiedzi jest....

PauluSJ

Jakie są Wasze doświadczenia odnośnie spowiedzi?
Czy jest raczej tak, że nie możecie się jej doczekać, czy też drżycie na myśl o niej?

AllRight

Przyzwyczaiłem się do spowiedzi. Traktuję to jako czynność niezbędną do życia, a także kontrrewolucję. Skoro laicki reżim każe mi spotykać z tabunami urzędników, z których każdy ma nade mną mniej władzy niż byle miejscowy szewc, to ja się będę spotykał z Władcą, który jest mi chociaż przyjazny. Mówię mu, jak jest, a On mi odpowiada, jak być powinno.

Comiesięczny raport to podstawa dobrej organizacji. Dyscyplina to część katolickiej Tradycji. Jak ktoś ma lepszy pomysł na życie, to niech zostanie księdzem i to zmieni. Duch Święty mu dopomoże, o ile rzeczywiście idzie to w dobrym kierunku.

Jeśli pracownicy są ze swoim szefem w dobrej komitywie (czyli cieszy się on Autorytetem), to na służbowej konferencji nie muszą przestrzegać protokołów, od razu znajdują wspólne stanowisko - słowem: znają się.
Tak samo jest ze spowiedzią. Albo się Pana Boga zna, albo jest to ktoś obcy.

aJa

Jak byłam mniejsza naprawdę bałam się spowiedzi. Głos mi drżał i jąkałam się...
Kiedyś jeden z moich spowiedników wyczuł mój strach i uspokoił mnie.
Od tamtej pory jakoś inaczej od tego podchodziłam chociaż ciągle z niewielkim niepokojem...

Kiedy byłam już trochę starsza jeden ze spowiedników udzielił mi ostrej krytyki.
Początkowo przyjęłam to bardzo źle... Prawie się popłakałam.
Ale kiedy usiadłam spokojnie w ławce ze łzami w oczach zaczęłam zastanawiać się nad słowami księdza.
I dotarło do mnie, że ta krytyka była mi potrzebna. Na początku oczywiście nie było mi
miło słysząc takie słowa jednak zauważyłam jak wiele mogę jeszcze w swoim postępowaniu zmienić.
Był to dla mnie jakby sygnał: "Zatrzymaj się chwilę nad tym co robisz i do czego dążysz.".
I wzięłam to sobie do serca.

Teraz już nie boję się tak bardzo spowiedzi(choć zdarzy się jeszcze, że głos mi zadrży.) Smile

Zabawne.... Po raz pierwszy w ogóle o tym mówię. Smile

AllRight

aJa

No dobra... Tu mnie masz. Tak bardzo myślałam o tych sytuacjach, że nie zwróciłam uwagi na to co napisałam ;P Taki podstawowy błąd. Wink

To jest racja... Ludzie nie są tak chętni do rozmowy na takie tematy. A szkoda...

Joanna

W spowiedzi dla mnie najtrudniejsze jest to,że chyba nie do końca znam siebie.
Jestem grzesznikiem,jak każdy człowiek na tej ziemi i czasem tak trudno,albo i wstyd przyznać się przez Bogiem,że popełniłam znów ten sam grzech.Czasem boję się reakcji kapłana w konfesjonale-przecież to też człowiek,który ma prawo do wszystkiego.Ale na Świętojańskiej to się jeszcze nie zdażyło.Boimy się rozmawiać,bo mamy przedświadczenie co pomyślą inni.Żeby nie bać się spowiedzi wystarczy prawdziwie porządny rachunek sumienia,choć w nim też można wiele odkryć:p

m.

dla mnie najtrudniejsze jest wypowiedzenie grzechów. Często wstyd, poczucie winy blokuje przez co odwlekam spowiedź. I tak powstało błędne koło, w którym sama się nieźle zagubiłam. Dopiero pierwszą po wielu latch, a może nawet pierwszą w życiu prawdziwą spowieź przeżyłam podczas rekolekcji z Jezuitami. Dziękuję ojcze Sławku...

PauluSJ

Chwała Panu!

	Forum www.granice.fora.pl Strona Główna :: Dzień 2.	Wszystkie czasy w strefie EET (Europa)
Strona 1 z 1